Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα υπήρξε μια σταδιακή αποχώρηση από τους κλασικούς και μια ομαλή μετάβαση στην μη κλασσική φιλοσοφία, άρχισε η περίοδος της αλλαγής των προτύπων και των αρχών της φιλοσοφικής σκέψης. Η φιλοσοφία του 20ού αιώνα χαρακτήρισε την κλασική τάση ως ένα είδος ολικής τάσης ή στυλ σκέψης, που είναι χαρακτηριστικό μιας τριετούς εποχής ανάπτυξης της δυτικής σκέψης. Αυτή τη στιγμή, η δομή σκέψης της κλασικής κατεύθυνσης διεισδύθηκε διεξοδικά με μια αίσθηση της φυσικής τάξης των πραγμάτων και ορθολογικά κατανοητή στη θεωρία της γνώσης. Οι υποστηρικτές του κλασσικού κινήματος πίστευαν ότι ο νους είναι το κύριο και τέλειο εργαλείο για τη μεταμόρφωση στην ανθρώπινη ζωή. Οι αποφασιστικές δυνάμεις που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε για μια λύση στα επείγοντα προβλήματα της ανθρωπότητας, διακήρυξαν τη γνώση ως τέτοια και την ορθολογική γνώση.
Στον 20ο αιώνα. λόγω μιας σειράς κοινωνικοπολιτιστικών αλλαγών, όπως η πρόοδος στην επιστημονική γνώση και οι τεχνολογικές εξελίξεις, η ταξική αντιπαράθεση δεν έγινε τόσο έντονη όσο ήταν τον 19ο αιώνα. Η δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία του 20ού αιώνα γνώρισε μια επιρροή στη θεωρητική φυσική επιστήμη, η οποία οδήγησε στο γεγονός ότι τα υλιστικά και ιδεαλιστικά συστήματα βρέθηκαν αντιφατικά στην εξήγηση των αλλαγών που έγιναν στην επιστήμη και την κοινωνία. Στις φιλοσοφικές σχολές του 20ου αιώνα, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ιδεαλιστικές και υλιστικές θεωρίες δεν κάλυπτε πλέον τον πρώην κυρίαρχο τόπο, παραχωρώντας τη θέση του στις νέες τάσεις.
Η φιλοσοφία του 20ου αιώνα καθορίστηκε καταρχάς από το γεγονός ότι οι κλασσικές κατασκευές δεν ικανοποιούσαν πλέον πολλούς εκπροσώπους φιλοσοφικών κινημάτων εξαιτίας του γεγονότος ότι έχασαν την έννοια του ανθρώπου καθαυτού. Η ποικιλομορφία και η ιδιαιτερότητα των υποκειμενικών εκδηλώσεων του ανθρώπου, όπως πίστευαν μερικοί στοχαστές εκείνης της εποχής, δεν μπορούν να «κατανοηθούν» από τις μεθόδους της επιστήμης. Σε αντίθεση με τον ορθολογισμό, οι φιλόσοφοι άρχισαν να θέτουν μη κλασσική φιλοσοφία, όπου η πρωταρχική πραγματικότητα ήταν η ζωή και η ύπαρξη του ανθρώπου.
Η δυτική φιλοσοφία του 20ού αιώνα αμφισβήτησε την επιθυμία της κλασικής φιλοσοφίας να παρουσιάσει την κοινωνία ως μια αντικειμενική οντότητα που μοιάζει με φυσικά αντικείμενα. Ο 20ος αιώνας πέρασε κάτω από το έμβλημα μιας ορισμένης «ανθρωπολογικής έκρηξης» που συνέβη στη φιλοσοφία. Η εικόνα της λεγόμενης κοινωνικής πραγματικότητας, χαρακτηριστικής της φιλοσοφίας εκείνης της εποχής, συνδέεται άμεσα με μια τέτοια έννοια όπως η "ενδοεπιλογικότητα". Όπως πίστευαν οι φιλόσοφοι εκείνης της εποχής, αυτή η κατεύθυνση σχεδιάστηκε για να ξεπεράσει τη διαίρεση σε αντικείμενο και αντικείμενο, που ήταν τόσο χαρακτηριστικό της κοινωνικής κλασικής φιλοσοφίας. Η διεπιστημονική κατεύθυνση στη φιλοσοφία βασίστηκε στην ιδέα ενός ειδικού είδους πραγματικότητας που αναπτύσσεται στη σχέση των ανθρώπων.
Οι μέθοδοι που αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν από τη φιλοσοφία του 20ού αιώνα είναι πιο περίπλοκες και ακόμη και κάπως εξελιγμένες σε σύγκριση με την κλασσική φιλοσοφία του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, αυτό εκδηλώθηκε στον αυξανόμενο ρόλο του φιλοσοφικού έργου στη μορφή και τη δομή του ανθρώπινου πολιτισμού (συμβολικοί σχηματισμοί, νοήματα, κείμενα). Η φιλοσοφία του 20ού αιώνα χαρακτηρίζεται επίσης από τον πολυεπιστημονικό χαρακτήρα της. Αυτό εκφράζεται στην ποικιλομορφία των περιοχών και των σχολείων της. Όλες οι νέες σφαίρες που προηγουμένως παρέμειναν άγνωστες συμπεριλήφθηκαν στην τροχιά της φιλοσοφικής και επιστημονικής κατανόησης στον 20ό αιώνα.
Με την έναρξη μιας νέας εποχής, άλλαξε η τολότητα και η γενική διάθεση των φιλοσοφικών έργων, έχασαν την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει την κλασσική φιλοσοφία. Η φιλοσοφία του 20ού αιώνα έχει έρθει πολύ κοντά στη δημιουργία ενός εντελώς νέου παραδείγματος παγκόσμιας αντίληψης, παγκόσμιου μεγέθους και παγκόσμιας προβολής, ενός ατόμου που συνδέεται άμεσα με τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες για ένα ριζικά νέο είδος ορθολογισμού.
