Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στο σύνολό του λόγω του γεγονότος ότι τα στοιχεία που το απαρτίζουν συνεχώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι απλά το άθροισμα τους. Η έννοια και η δομή του πολιτικού συστήματος είναι αδιαχώριστες από την έννοια της έννοιας κάθε στοιχείου. Επομένως, θεωρητικά, χωρίζεται για διάφορους λόγους στα συστατικά του μέρη.
Η δομή ενός πολιτικού συστήματος μπορεί να βασιστεί στην κατανόηση του ρόλου του. Στη συνέχεια, θεωρείται από την οπτική γωνία του τύπου με τον οποίο συμβαίνει η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε άτομα που παίζουν ορισμένους ρόλους και στηρίζονται σε ορισμένα πρότυπα.
Επιπλέον, η δομή του πολιτικού συστήματος μπορεί να βασίζεται σε μια θεσμική προσέγγιση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αναγκών και λειτουργιών εκτέλεσης ανατίθεται σε κάθε ίδρυμα.
Επίσης, η δομή του πολιτικού συστήματος μπορεί να οριοθετηθεί από την αρχή της διαστρωμάτωσης. Στην περίπτωση αυτή, βασίζεται στη σειρά με την οποία ορισμένες ομάδες συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Κατά κανόνα, οι αποφάσεις εκτελούνται από την ελίτ, οι οποίες εκτελούνται από τη γραφειοκρατία τους και οι πολίτες σχηματίζουν ήδη τα δικά τους όργανα εξουσίας που εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους.
Το γεγονός ότι η δομή του πολιτικού συστήματος βασίζεται σε διάφορα θεμέλια δείχνει τον ιεραρχικό χαρακτήρα των στοιχείων του. Δηλαδή, οι συνιστώσες της οργανώνονται επίσης σύμφωνα με την ίδια αρχή όπως και το σύνολο της. Και από αυτό προκύπτει ότι το πολιτικό σύστημα αποτελείται πάντα από πολλά υποσυστήματα. Αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους, σχηματίζουν ακεραιότητα.
1. Θεσμικό υποσύστημα. Μοιάζει με ένα σύνολο πολιτικών, κρατικών και άλλων θεσμών που εκφράζουν τα συμφέροντα διαφόρων ομάδων και ατόμων. Οι πιο παγκόσμιες ανάγκες της κοινωνίας πραγματοποιούνται με τη βοήθεια του κράτους. Ο βαθμός ειδίκευσης και διαφοροποίησης των λειτουργιών και των ρόλων μέσα σε αυτό το δομικό στοιχείο καθορίζει την ωριμότητά του.
2. Το ρυθμιστικό υποσύστημα. Είναι ένα σύνολο όλων των κανόνων βάσει των οποίων οι αρχές εκπληρώνουν τους ρόλους τους. Πρόκειται για κανόνες που μπορούν να μεταφερθούν προφορικά στις επόμενες γενιές (έθιμα, παραδόσεις, σύμβολα), αλλά μπορούν επίσης να καθοριστούν (νομικές πράξεις, συντάγματα).
3. Το επικοινωνιακό υποσύστημα. Μοιάζει με την αλληλεπίδραση των πολιτικών παραγόντων που ακολουθούν τους προαναφερθέντες σταθερούς και αόριστους κανόνες. Οι σχέσεις μπορούν να οικοδομηθούν με βάση τη σύγκρουση ή τη συμφωνία. Μπορούν επίσης να έχουν διαφορετική εστίαση και ένταση. Όσο καλύτερα οργανώνεται το σύστημα επικοινωνίας, τόσο περισσότερη δύναμη έχουν οι πολίτες. Στη συνέχεια αρχίζει διάλογο με το κοινό, ανταλλάσσει πληροφορίες μαζί της και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του λαού.
4. Το πολιτιστικό υποσύστημα. Αποτελείται από τις αξίες προτεραιότητας της κύριας ονομασίας, τις υποκαλλιέργειες που υπάρχουν στην κοινωνία, τα πρότυπα συμπεριφοράς, τη νοοτροπία και τις πεποιθήσεις. Αυτό το υποσύστημα καθιερώνει τις σχέσεις μεταξύ πολιτών και πολιτικών, δίνει στις ενέργειές του ένα παγκοσμίως έγκυρο νόημα, οδηγεί σε αρμονία, αμοιβαία κατανόηση και σταθεροποιεί την κοινωνία στο σύνολό της. Ιδιαίτερη σημασία έχει το επίπεδο της πολιτισμικής ομοιογένειας. Όσο υψηλότερο είναι, τόσο αποτελεσματικότεροι είναι οι πολιτικοί θεσμοί. Το κύριο στοιχείο του πολιτιστικού υποσυστήματος είναι η θρησκεία, η οποία κυριαρχεί σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Καθορίζει τη συμπεριφορά των ατόμων, τις μορφές αλληλεπίδρασης μεταξύ τους.
5. Υποσύστημα λειτουργίας. Πρόκειται για ένα σύνολο τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται στην πολιτική για την άσκηση εξουσίας.
Η δομή και οι λειτουργίες του πολιτικού συστήματος είναι αδιαχώριστες μεταξύ τους και όχι μόνο τα συστατικά τους. Το γεγονός είναι ότι η λειτουργία κάθε στοιχείου υλοποιεί μια συγκεκριμένη ανάγκη. Και όλοι μαζί εξασφαλίζουν την πλήρη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.
