Υπάρχουν πολλά είδη αρπακτικών ψαριών στους ωκεανούς. Ένα από τα πιο τρομερά θεωρείται ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας.
Στην πραγματικότητα, είναι λευκό μόνο από κάτω και από πάνω και στα πλάγια το όμορφο αεριωθούμενο σώμα έχει σκούρο γκρι ή μπλε χρώμα, επομένως είναι δύσκολο να διακρίνεται από πάνω από ένα φόντο σκοτεινού ύδατος.
Η λέξη "μεγάλο" αναφέρεται επίσης στο όνομα για ένα λόγο. Το μήκος αυτού του ψαριού φτάνει τα έξι μέτρα, αλλά υπάρχουν ενδείξεις, ωστόσο, μη επαληθευμένες, ότι υπάρχουν ακόμη περισσότερα ατομικά δείγματα στα ύδατα της Νότιας Αυστραλίας. Τουλάχιστον, η καταγραφή από το Vick Hislop το 1985 των ψαριών, το μέγεθος των οποίων ήταν 6 μέτρα 65 εκατοστά, τεκμηριώνεται. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος λευκός καρχαρίας στον κόσμο σήμερα.
Τα κύρια διακριτικά χαρακτηριστικά αυτού του είδους είναι πολύ ομαλά τριγωνικά δόντια, μαύρο σημείο στο στήθος (εντούτοις, δεν μπορεί να είναι), και μια ουρά που μοιάζει με ημισέληνο.
Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας τρώει όλα όσα έρχεται σε αυτό, κυρίως μεγάλα ψάρια και θαλάσσια θηλαστικά, δεν περιφρονεί τις θαλάσσιες χελώνες, τα πουλιά που πέφτουν στο νερό και γενικά όλα όσα κινούνται. Η συμπεριφορά της είναι απρόβλεπτη, μπορεί να φοβηθεί από τις ενεργητικές κινήσεις ενός δυνητικού θύματος και να εγκαταλείψει τη ζώνη κυνηγιού και μερικές φορές εκδηλώνει σπάνια αθλιότητα επιτίθεται σε ένα σκόπιμα ισχυρότερο και μεγαλύτερο θαλάσσιο ζώο. Υπήρχε μια περίπτωση κατά την οποία τρεις χοίροι βρέθηκαν στο στομάχι ενός τέτοιου αρπακτικού, το πώς τους έφαγε είναι άγνωστο, ωστόσο ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας κολυμπούν συχνά σε ρηχά νερά. Ωστόσο, η εμβέλειά της είναι πολύ μεγάλη, και μπορεί να βουτήξει σε βάθος πάνω από ένα χιλιόμετρο, προτιμώντας όλα τα ίδια παράκτια ράφια, όπου υπάρχει πάντα περισσότερο φαγητό από ό, τι στον ανοικτό ωκεανό.
Η ακαταμάχητη επίθεση οφείλεται στις τεράστιες σιαγόνες, την υψηλή ταχύτητα και την αθόρυβη λειτουργία αυτού του αδίστακτου θηρευτή. Θα πρέπει να σημειωθεί ειδικά ότι μπορεί κανείς να τραυματιστεί ακόμη και στο τραχύ δέρμα αυτού του ψαριού, και το αίμα συλλαμβάνεται αμέσως από τους οσφρητικούς υποδοχείς του και χρησιμεύει ως σήμα για μια επίθεση. Σε κίνηση, ξοδεύει ολόκληρη τη ζωή της, οι καρχαρίες δεν έχουν φυσαλίδες αέρα, κι έτσι βρίσκονται στο βάθος που χρειάζονται λόγω των υδροδυναμικών δυνάμεων των πτερυγίων. Μόλις το τεράστιο ψάρι σταματήσει, αυτό, που είναι βαρύτερο από το νερό, θα πνιγεί αμέσως, οπότε πρέπει να τρώει πάντα για να διατηρήσει την ενεργειακή ισορροπία του σώματος.
Όντας ένα ζωντανό ψάρι, ο μεγάλος λευκός καρχαρίας φτάνει την ωριμότητά του στην ηλικία των δέκα έως δώδεκα ετών και κατά τη διάρκεια της ζωής του δίνει μέχρι έξι σαρκοφάγους, καθένα από τα οποία ανέρχεται σε 14 νέους καρχαρίες.
Η σχέση αυτού του αρπακτικού με τους ανθρώπους είναι πολύπλοκη. Φυσικά, όταν συναντάμε έναν κολυμβητή ή έναν καταδύτη στην ανοιχτή θάλασσα, ο μεγάλος λευκός καρχαρίας το αντιλαμβάνεται ως μια ευκαιρία διαφοροποίησης της διατροφής του, όμως οι άνθρωποι δεν δείχνουν καμιά λιγότερη σκληρότητα απέναντι σε αυτό το ψάρι. Το συκώτι των καρχαριών θεωρείται λεπτόκοκκο, όπως και τα μέρη των πτερυγίων τους, και μερικές φορές αυτοί οι κάτοικοι των βυθισμάτων της θάλασσας σκοτώνονται απλώς από το ενδιαφέρον για το κυνήγι. Ταυτόχρονα, όπως και κάθε αρπακτικό ζώο, αυτό το ψάρι είναι μια νοσοκόμα της θάλασσας, τρώγοντας ψάρια ή άρρωστα ζώα.
Όπως φαίνεται στην φωτογραφία του λευκού καρχαρία, η ομορφιά του υδροδυναμικά τέλειου σώματος συνδυάζεται με φοβερά σαγόνια και απολύτως νεκρά μάτια, τα οποία ο Hemingway συγκρίνει στο μυθιστόρημά του "Ο γέρος και η θάλασσα" με την εμφάνιση του ίδιου του θανάτου.
