Τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένα θεσμό αποτελούμενο από εκπροσώπους πολλών κρατών, που ιδρύθηκε στις 10.24.1945. Ο ΟΗΕ ήταν ο δεύτερος διεθνής οργανισμός πολλαπλών χρήσεων που δημιουργήθηκε τον 20ό αιώνα, ο οποίος έγινε παγκόσμιος από πλευράς όγκου και συμμετοχής.
Ο κύριος στόχος του ΟΗΕ είναι η δημιουργία παγκόσμιας ασφάλειας και η πρόληψη των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ των κρατών. Οι πρόσθετες αξίες που υποστηρίζει ο ΟΗΕ περιλαμβάνουν τη δικαιοσύνη, το δίκαιο και την οικονομική και κοινωνική ευημερία.
Για να διευκολύνει τη διάδοση αυτών των ιδεών, ο ΟΗΕ έχει γίνει η κύρια πηγή του διεθνούς δικαίου από την ίδρυσή του το 1945. Τα χαρακτηριστικά του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του προοιμίου, καθορίζουν τους κύριους στόχους του θεσμικού οργάνου.
Κοινωνία των Εθνών
Η Κοινωνία των Εθνών ήταν μια προηγούμενη οντότητα των Ηνωμένων Εθνών. Το ίδρυμα αυτό ιδρύθηκε το 1919 με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Ο στόχος της Κοινωνίας των Εθνών ήταν η προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των χωρών και η διατήρηση της ειρήνης στον κόσμο. Δυστυχώς, η Κοινωνία των Εθνών δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και, ως εκ τούτου, διαλύθηκε.
Δημιουργία του ΟΗΕ
Στην αίθουσα του θεάτρου Herbst στο Σαν Φρανσίσκο, πληρεξούσιοι από 50 κράτη υπογράφουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, καθιερώνοντας ένα παγκόσμιο σώμα ως μέσο για τη διάσωση "των επόμενων γενεών από τη μάστιγα του πολέμου". Ο Χάρτης επικυρώθηκε στις 24 Οκτωβρίου και η πρώτη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών συναντήθηκε στο Λονδίνο στις 10.01.1946.
Παρά την αποτυχία της Κοινωνίας των Εθνών για την επίλυση των συγκρούσεων που οδήγησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι το 1941 πρότειναν τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς σώματος για τη διατήρηση της τάξης στον μεταπολεμικό κόσμο.
Την ίδια χρονιά, ο Ρούσβελτ ήρθε με τα «Ηνωμένα Έθνη» για να ενώσει τις συμμαχικές χώρες ενάντια στην τυραννία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Τον Οκτώβριο του 1943, οι κύριες συμμαχικές δυνάμεις - η Μεγάλη Βρετανία, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ - συναντήθηκαν στη Μόσχα και δημοσίευσαν τη Διακήρυξη της Μόσχας, στην οποία δήλωσαν επίσημα ότι πρέπει να αντικατασταθεί ο διεθνής οργανισμός της Κοινωνίας των Εθνών.
Χάρτης των ΗΕ: Βασικός
Ο Χάρτης του 1945 είναι μια θεμελιώδης συνθήκη σε μια διακυβερνητική οργάνωση. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε δέσμευση για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περιέγραψε ένα ευρύ σύνολο αρχών για την επίτευξη ενός "υψηλότερου επιπέδου διαβίωσης".
Στις 25/25/1945 στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο, πραγματοποιήθηκε η διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών με τη συμμετοχή 50 χωρών. Τρεις μήνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της οποίας η Γερμανία παραδόθηκε, ο τελικός Χάρτης εγκρίθηκε ομόφωνα από τους αντιπροσώπους και στις 26 Ιουνίου υπογράφηκε.
Το έγγραφο περιελάμβανε το προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και 19 κεφάλαια, χωρισμένα σε 111 άρθρα. Ο Χάρτης κάλεσε τα Ηνωμένα Έθνη να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν την παγκόσμια ασφάλεια, να ενισχύσουν το διεθνές δίκαιο και να προωθήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το προοίμιο αποτελείται από δύο μέρη. Ο πρώτος περιλαμβάνει γενική έκκληση για διατήρηση της παγκόσμιας ασφάλειας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το δεύτερο μέρος του προοιμίου είναι μια δήλωση σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση των λαών των Ηνωμένων Εθνών συμφώνησε με τον Χάρτη. Είναι το πρώτο διεθνές μέσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δομή των Ηνωμένων Εθνών
Τα κύρια όργανα των Ηνωμένων Εθνών, όπως αναφέρονται στον Χάρτη, είναι τα εξής:
- Γραμματεία
- Γενική Συνέλευση.
- Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ·
- Οικονομικό Συμβούλιο.
- Κοινωνικό συμβούλιο.
- Διεθνές Δικαστήριο;
- Συμβουλευτικό Συμβούλιο.
10.24.1945, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών τέθηκε σε ισχύ μετά την επικύρωσή του από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και των περισσότερων υπογραφόντων.
Η πρώτη δημόσια συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με 51 χώρες άνοιξε στο Λονδίνο στις 01/10/1946. Και στις 24 Οκτωβρίου 1949, ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τέθηκε σε ισχύ ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών (οι αρχές του διεθνούς δικαίου τηρήθηκαν αυστηρά από όλους τους συμμετέχοντες για την περίοδο αυτή), ο ακρογωνιαίος λίθος τοποθετήθηκε για την σημερινή έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.
Από το 1945, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε περισσότερες από δέκα φορές στα Ηνωμένα Έθνη και στις δομές τους ή σε μεμονωμένους αξιωματούχους.
Ιστορία και ανάπτυξη
Το όνομα των Ηνωμένων Εθνών χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να αναφέρεται σε χώρες που συνδέονται με την αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας. Αλλά ήδη στις 01.01.1942, 26 κράτη υπέγραψαν τη Διακήρυξη του ΟΗΕ, η οποία καθορίζει τους στρατιωτικούς στόχους των συμμαχικών δυνάμεων, καθώς και τα άρθρα του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σοβιετική Ένωση ανέλαβαν την πρωτοβουλία να αναπτύξουν μια νέα οργάνωση και να καθορίσουν τη δομή και τις λειτουργίες λήψης αποφάσεων.
Αρχικά, οι Τρεις Μεγάλοι και οι αντίστοιχοι ηγέτες τους (Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ και Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν) ντροπήθηκαν από διαφωνίες σε θέματα που έφεραν τον Ψυχρό Πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση απαίτησε ατομική ένταξη και δικαιώματα ψήφου για τις συνταγματικές της δημοκρατίες και το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελε διαβεβαιώσεις ότι οι αποικίες του δεν θα τεθούν υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ.
Η διαφωνία εκφράστηκε επίσης με το σύστημα ψηφοφορίας που θα υιοθετηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτή είναι μια ερώτηση που έχει γίνει γνωστή ως το "πρόβλημα βέτο".
Οργάνωση και διοίκηση
Αρχές και ιδιότητα μέλους. Οι στόχοι, οι αρχές και η οργάνωση των ΗΕ καθορίζονται στον Χάρτη. Οι βασικές αρχές που διέπουν τους στόχους και τις λειτουργίες του οργανισμού παρατίθενται στο άρθρο 2 και περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
- Ο ΟΗΕ βασίζεται στην κυριαρχική ισότητα των μελών του.
- Οι διαφορές πρέπει να επιλυθούν με ειρηνικά μέσα.
- Τα μέλη πρέπει να εγκαταλείψουν τη στρατιωτική επιθετικότητα εναντίον άλλων κρατών.
- Κάθε μέλος πρέπει να βοηθήσει την οργάνωση σε οποιαδήποτε καταναγκαστική ενέργεια που αναλαμβάνει σύμφωνα με τον Χάρτη.
- Τα κράτη που δεν είναι μέλη αυτού του οργανισμού καλούνται να ενεργούν σύμφωνα με τις ίδιες διατάξεις, διότι αυτό είναι απαραίτητο για τη διευθέτηση της ασφάλειας και της ειρήνης στον πλανήτη.
Το άρθρο 2 θεσπίζει επίσης έναν μακροχρόνιο βασικό κανόνα ότι ένας οργανισμός δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε θέματα που εξετάζονται στην εσωτερική δικαιοδοσία ενός κράτους.
Νέα μέλη του ΟΗΕ
Παρότι αυτό αποτελούσε σημαντικό περιορισμό στη δράση των Ηνωμένων Εθνών, η γραμμή μεταξύ διεθνούς και εθνικής δικαιοδοσίας έγινε θολή με την πάροδο του χρόνου. Τα νέα μέλη εισάγονται στα Ηνωμένα Έθνη κατόπιν προτάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας και των δύο τρίτων των ψήφων της Γενικής Συνέλευσης.
Συχνά, ωστόσο, η υιοθέτηση νέων μελών δημιουργεί μια αντίφαση. Δεδομένου του διαχωρισμού που προκλήθηκε από τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η απαίτηση για 5 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (μερικές φορές γνωστές ως P-5) είναι η Κίνα, η Γαλλία, η Σοβιετική Ένωση (η χώρα και η ιδιότητα μέλους της οποίας καταλαμβάνεται από τη Ρωσία από το 1991) συμφώνησε να δεχτεί νέα μέλη, τα οποία από καιρό σε καιρό αποτελούσαν σοβαρή διαφωνία.
Μέχρι το 1950, μόνο 9 από τα 31 δηλωμένα νέα κράτη έγιναν δεκτά στην οργάνωση. Το 1955, η 10η Συνέλευση πρότεινε ένα πακέτο που, μετά την τροποποίηση του Συμβουλίου Ασφαλείας, οδήγησε στην υιοθέτηση 16 νέων κρατών (4 κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και 12 μη κομμουνιστικές χώρες).
Η πιο αμφιλεγόμενη αίτηση συμμετοχής προέρχεται από την Κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η οποία εισήχθη στη Γενική Συνέλευση αλλά συνεχώς μπλοκαρίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε κάθε σύνοδο από το 1950 έως το 1971.
Τέλος, το 1971, σε μια προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεών της με την ηπειρωτική Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες απέφυγαν να μπλοκάρουν και ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης της Λαϊκής Δημοκρατίας. Για την ψηφοφορία, ψηφίστηκαν 76 ψήφους κατά - 35 και 17 αποχές. Ως αποτέλεσμα, η ιδιότητα μέλους της Δημοκρατίας της Κίνας και μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας μεταφέρθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία.
