Ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι ένα από τα πιο δύσκολα όσον αφορά την εφαρμογή μεταξύ άλλων καθεστώτων στην πολιτική. Εμφανίστηκε ακόμη και στην αρχαιότητα και κυριολεκτικά ονομαζόταν "δύναμη των ανθρώπων". Από τη στιγμή που η «Πολιτική» του Αριστοτέλη μεταφράστηκε το 1260 και η λέξη «δημοκρατία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, οι διαμάχες για το νόημά της και την ουσία αυτού του καθεστώτος δεν έχουν σταματήσει. Μαζί με την ανάπτυξη της κοινωνίας, η εξέλιξη έγινε στην κατανόησή της.
Έτσι, στην αρχαιότητα, από τον 5ο αιώνα π.Χ., το δημοκρατικό καθεστώς κατανοήθηκε ως ο άμεσος κανόνας των πολιτών που ζούσαν σε πολιτικές με μικρό πληθυσμό. Βασίστηκε στην επιθυμία των ανθρώπων να συνυπάρξουν, να δημιουργήσουν οφέλη για όλους, σε αμοιβαίο σεβασμό. Οι αποφάσεις ελήφθησαν με πλειοψηφία των ελεύθερων πολιτών (και δεν υπήρχε περισσότερο από το ένα τοις εκατό για τρία εκατομμύρια κατοίκους). Ταυτόχρονα, το αρχαίο δημοκρατικό καθεστώς διέθετε διάφορα προσόντα: εγκατεστημένο, υπηκοότητα και ιδιοκτησία. Τότε η δημοκρατία θεωρήθηκε ότι δεν ήταν το καλύτερο καθεστώς, αφού στην πραγματικότητα δεν κυβερνούσε πολίτες με χαμηλό επίπεδο πολιτικής κουλτούρας, αλλά με κυβερνήτες. Η δημοκρατία γρήγορα πέρασε στη δύναμη του πλήθους και στη συνέχεια μετατράπηκε σε τυραννία.
Η επόμενη έννοια είναι νόμιμη ή κλασική. Εμφανίστηκε τη στιγμή που σχηματίστηκαν εθνικά κράτη, καταλαμβάνοντας μια μεγαλύτερη επικράτεια από τις πολιτικές και χαρακτηριζόταν από αλληλοσυγκρουόμενες σχέσεις μεταξύ της τρίτης περιουσίας και της αριστοκρατίας. Ένας νέος γύρος στην ανάπτυξη αυτής της ιδέας ξεκίνησε μετά τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση. Το δημοκρατικό καθεστώς άρχισε να θεωρείται ως τέτοιο, το οποίο απορρίπτει τον ελιτισμό, τη μοναρχία και αποτελεί τους στόχους των τάσεων στην κοινωνία και την πολιτική. Υπήρξε ανάγκη δημιουργίας νέων σχέσεων μεταξύ πολιτών και αρχών, που να συνδέονται με τις απαιτήσεις κοινωνικής ισότητας και αυτονομίας. Η δημοκρατία σε αυτό το στάδιο ήταν αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η οποία εκλέχθηκε μόνο από πλούσιους πολίτες.
Υπάρχουν πολλές σύγχρονες ερμηνείες του δημοκρατικού καθεστώτος. Οι διαφορές τους οφείλονται στην απουσία μιας αρχής ανάλυσης της δημοκρατίας. Οι υποστηρικτές της κανονιστικής προσέγγισης πιστεύουν ότι αρχικά το μοντέλο της δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι ιδανικό, ωστόσο στην πράξη αναγκάζεται να προσαρμοστεί σε πρακτικά ζητήματα. Και υποστηρικτές της εμπειρικής-περιγραφικής προσέγγισης πιστεύουν ότι το καθεστώς είναι ένας συνδυασμός τέτοιων πολιτικών διαδικασιών, αρχών που έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους στην πράξη. Σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση, την οποία ο λαός δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη, αντικαθίσταται εντελώς χωρίς αίμα, ειρηνικά.
Η κατανόηση αυτού του φαινομένου εξαρτάται εντελώς από το ποια συστατικά του, οι συντάκτες διαφόρων θεωριών, εστιάζουν την προσοχή τους.
Η εμπειρία τριάντα πέντε χωρών με ένα δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς στην πράξη μας επιτρέπει να διακρίνουμε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά και χαρακτηριστικά:
1) Νομιμότητα που ισχύει για όλους. Επιβεβαιώνεται κατά την εκλογική διαδικασία, όταν οι λαοί εκλέγουν τους εκπροσώπους τους, και αυτοί, με τη σειρά τους, λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις για τους ψηφοφόρους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι ομάδες συμφερόντων και οι ανεξάρτητοι άνθρωποι διασφαλίζουν ότι οι αρχές στις οποίες ψηφίζουν ψηφίζουν τις αρμοδιότητές τους.
2) Ανταγωνισμός. Αυτό είναι το κύριο φαινόμενο στη δημοκρατία, όταν όλοι οι υποψήφιοι έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε ανταγωνιστικές εκλογές, να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το δικαίωμα να εκπροσωπούν τη βούληση του λαού.
3) Η παρουσία πολλών πολιτικών κομμάτων, η οποία βοηθά τους ανθρώπους να κάνουν ενημερωμένες επιλογές.
4) Κοινωνικά, πολιτικά και πολιτικά δικαιώματα του πληθυσμού.
Ένα δημοκρατικό καθεστώς χαρακτηρίζεται από ευπάθεια σε ένα περιβάλλον που συχνά αλλάζει. Ταυτόχρονα, σε σταθερές κοινωνίες με υψηλή οργάνωση, αποτελεί μια πολύ αποτελεσματική μορφή σχέσεων μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών.
